រុក្ខជាតិប៉េងប៉ោះងាយនឹងកើតជំងឺលើស្លឹក ដែលអាចសម្លាប់វា ឬប៉ះពាល់ដល់ទិន្នផល។បញ្ហាទាំងនេះត្រូវការថ្នាំសម្លាប់សត្វល្អិតច្រើនក្នុងដំណាំធម្មតា ហើយធ្វើឱ្យការផលិតសរីរាង្គមានការលំបាកជាពិសេស។
ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដែលដឹកនាំដោយសាកលវិទ្យាល័យ Purdue បានបង្ហាញថា ប៉េងប៉ោះអាចមានភាពរសើបខ្លាំងចំពោះប្រភេទជំងឺទាំងនេះ ដោយសារពួកគេបានបាត់បង់ការការពារដែលផ្តល់ដោយអតិសុខុមប្រាណក្នុងដីមួយចំនួន។អ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថាសាច់ញាត្តិព្រៃ និងប្រភេទប៉េងប៉ោះព្រៃដែលទាក់ទងជាមួយផ្សិតដីវិជ្ជមាន លូតលាស់ធំជាង ហើយល្អក្នុងការទប់ទល់នឹងការចាប់ផ្តើមនៃជំងឺ និងជំងឺជាងរុក្ខជាតិទំនើប។
Lori Hoagland សាស្ត្រាចារ្យរងផ្នែកសាកវប្បកម្មបាននិយាយថា "ផ្សិតទាំងនេះធ្វើអាណានិគមលើរុក្ខជាតិប៉េងប៉ោះប្រភេទព្រៃ និងពង្រឹងប្រព័ន្ធការពាររបស់ពួកគេ។«យូរៗទៅ យើងបានដាំប៉េងប៉ោះដើម្បីបង្កើនទិន្នផល និងរសជាតិ ប៉ុន្តែវាហាក់បីដូចជាពួកគេបានបាត់បង់សមត្ថភាពក្នុងការទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ពីអតិសុខុមប្រាណដីទាំងនេះដោយអចេតនា»។
Amit K. Jaiswal ដែលជាអ្នកស្រាវជ្រាវក្រោយបណ្ឌិតនៅ Hoagland និង Purdue បានចាក់បញ្ចូលពូជប៉េងប៉ោះ 25 ប្រភេទផ្សេងៗគ្នា ជាមួយនឹងផ្សិតដីមានប្រយោជន៍ Trichoderma harzianum ចាប់ពីប្រភេទព្រៃរហូតដល់ពូជចាស់ៗ និងទំនើបជាងនេះ ដែលជារឿយៗត្រូវបានគេប្រើដើម្បីការពារជំងឺផ្សិត និងបាក់តេរី។
នៅក្នុងប៉េងប៉ោះប្រភេទព្រៃមួយចំនួន អ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា បើប្រៀបធៀបជាមួយរុក្ខជាតិដែលមិនបានព្យាបាល ការលូតលាស់ឫសរបស់រុក្ខជាតិដែលត្រូវបានព្យាបាលដោយផ្សិតមានប្រយោជន៍គឺខ្ពស់ជាង 526% ហើយកម្ពស់រុក្ខជាតិគឺខ្ពស់ជាង 90% ។ពូជទំនើបខ្លះមានឫសដុះរហូតដល់ 50% ខណៈខ្លះទៀតមិនមាន។កម្ពស់នៃពូជទំនើបបានកើនឡើងប្រហែល 10% ទៅ 20% ដែលទាបជាងប្រភេទព្រៃ។
បន្ទាប់មក អ្នកស្រាវជ្រាវបានណែនាំភ្នាក់ងារបង្កជំងឺចំនួនពីរដល់រុក្ខជាតិ៖ Botrytis cinerea (បាក់តេរី necrotic vegetative ដែលបណ្តាលឱ្យមានផ្សិតពណ៌ប្រផេះ) និង Phytophthora (ផ្សិតបង្កជំងឺ) ដែលបណ្តាលឱ្យកើតជំងឺនេះក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1840 អៀរឡង់ ទុរ្ភិក្សដំឡូងបារាំង។
ភាពធន់នៃប្រភេទសត្វព្រៃចំពោះ Botrytis cinerea និង Phytophthora ត្រូវបានកើនឡើង 56% និង 94% រៀងគ្នា។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ Trichoderma ពិតជាបង្កើនកម្រិតជំងឺនៃ genotypes មួយចំនួន ជាធម្មតានៅក្នុងរុក្ខជាតិទំនើប។
លោក Jaiswal បាននិយាយថា "យើងបានឃើញការឆ្លើយតបយ៉ាងសំខាន់នៃរុក្ខជាតិប្រភេទព្រៃចំពោះផ្សិតដែលមានប្រយោជន៍ ជាមួយនឹងការលូតលាស់ និងភាពធន់នឹងជំងឺ" ។«នៅពេលយើងប្តូរទៅពូជក្នុងស្រុកតាមវាលស្រែ យើងឃើញថាមានការកាត់បន្ថយអត្ថប្រយោជន៍។”
ការស្រាវជ្រាវនេះត្រូវបានធ្វើឡើងតាមរយៈគម្រោងគ្រប់គ្រង និងកែលម្អសរីរាង្គប៉េងប៉ោះ (TOMI) ដែលដឹកនាំដោយ Hoagland ជាមួយនឹងគោលដៅបង្កើនទិន្នផល និងភាពធន់នឹងជំងឺនៃប៉េងប៉ោះសរីរាង្គ។ក្រុម TOMI ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិដោយវិទ្យាស្ថានជាតិស្បៀងអាហារ និងកសិកម្មនៃក្រសួងកសិកម្មសហរដ្ឋអាមេរិក។អ្នកស្រាវជ្រាវរបស់វាមកពីសាកលវិទ្យាល័យ Purdue, Organic Seed Alliance, North Carolina State University, University of Wisconsin-Madison, North Carolina A&T State University និងសាកលវិទ្យាល័យ Oregon State ។
Hoagland បាននិយាយថាក្រុមរបស់នាងសង្ឃឹមថានឹងកំណត់អត្តសញ្ញាណហ្សែនប៉េងប៉ោះប្រភេទព្រៃដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះអន្តរកម្មនៃអតិសុខុមប្រាណនៅក្នុងដី និងបញ្ចូលវាឡើងវិញទៅក្នុងពូជបច្ចុប្បន្ន។ក្តីសង្ឃឹមគឺដើម្បីរក្សាលក្ខណៈដែលអ្នកដាំដុះបានជ្រើសរើសរាប់ពាន់ឆ្នាំ ខណៈពេលដែលការប្រមូលឡើងវិញនូវលក្ខណៈទាំងនោះដែលធ្វើអោយរុក្ខជាតិកាន់តែរឹងមាំ និងផលិតភាពកាន់តែច្រើន។
“រុក្ខជាតិ និងអតិសុខុមប្រាណក្នុងដីអាចរួមរស់ជាមួយគ្នាតាមវិធីជាច្រើន ហើយផ្តល់ផលប្រយោជន៍ទៅវិញទៅមក ប៉ុន្តែយើងបានឃើញថារុក្ខជាតិដែលបន្តពូជដោយសារលក្ខណៈជាក់លាក់បានបំបែកទំនាក់ទំនងនេះ។ក្នុងករណីខ្លះ យើងអាចមើលឃើញថាការបន្ថែមអតិសុខុមប្រាណពិតជាធ្វើឱ្យរុក្ខជាតិប៉េងប៉ោះក្នុងស្រុកមួយចំនួនងាយនឹងកើតជំងឺ»។"គោលដៅរបស់យើងគឺស្វែងរក និងស្ដារហ្សែនទាំងនោះ ដែលអាចផ្តល់ឱ្យរុក្ខជាតិទាំងនេះនូវយន្តការការពារធម្មជាតិ និងការលូតលាស់ដែលមានតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ"។
ឯកសារនេះត្រូវបានការពារដោយការរក្សាសិទ្ធិ។លើកលែងតែប្រតិបត្តិការយុត្តិធម៌ណាមួយសម្រាប់គោលបំណងសិក្សាឯកជន ឬការស្រាវជ្រាវ គ្មានខ្លឹមសារណាមួយអាចត្រូវបានចម្លងដោយគ្មានការអនុញ្ញាតជាលាយលក្ខណ៍អក្សរឡើយ។ខ្លឹមសារគឺសម្រាប់ជាឯកសារយោងតែប៉ុណ្ណោះ។
ពេលវេលាផ្សាយ៖ មករា-១៩-២០២១